Podstawowe dysfunkcje narządu żucia

Dysfunkcje układu ruchowego narządu żucia mogą dawać bardzo różne objawy w rejonie jamy ustnej, ale nie tylko. Częstą konsekwencją występowania dysfunkcji narządu żucia jest patologiczne starcie zębów, ale do szukania pomocy u specjalistów zwykle skłania pacjentów ból w okolicach twarzy, stawów skroniowo-żuchwowych, uszu, a nawet oczu.

Czym jest układ ruchowy narządu żucia?

Układ ruchowy narządu żucia, nazywany też układem stomatognatycznym, tworzy zespół wzajemnie współdziałających tkanek i narządów jamy ustnej oraz części twarzowej czaszki. Wszystkie jego elementy – w tym zęby, kości szczęki, żuchwa, stawy skroniowo-żuchwowe, układ mięśniowo-więzadłowy, tkanka nerwowa – ściśle współpracują i oddziałują na siebie wzajemnie. W ostatnich trzech dekadach zanotowano wzrost liczby pacjentów, zgłaszających się z zaburzeniami czynnościowymi układu narządu żucia do stomatologów w Katowicach, jak i w całym kraju. Dysfunkcje narządu żucia stanowią trzeci najczęstszy problem stomatologiczny po próchnicy i chorobach przyzębia.

Klasyfikacja dysfunkcji układu stomatognatycznego

Terminologia i klasyfikacja dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia to kwestie wciąż wymagające ujednolicenia. Poszczególni badacze skupiają się na różnych aspektach zaburzeń. Opisany w 1934 roku zespół Costena z objawami głównie ze strony stawów skroniowo-żuchwowych obecnie w stomatologii zastępowany jest ogólnym pojęciem zaburzeń czynnościowych układu stomatognatycznego, które mogą manifestować się dolegliwościami sąsiednich narządów.

Najchętniej stosowaną klasyfikację dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia opracował w 1998 r. Okeson. Badacz wyróżnił 4 główne grupy schorzeń:

• zaburzenia czynnościowe mięśni,
• zaburzenia czynnościowe stawów skroniowo-żuchwowych,
• przewlekłe ograniczenie rozwarcia żuchwy,
• zaburzenia rozwojowe

i podzielił je na dalsze podgrupy. Specjaliści z kliniki stomatologicznej BoaDent Prestige w Katowicach w rozpoznaniu zaburzeń narządu ruchu kierują się ww. klasyfikacją, przy czym ich celem jest nie tyle nazwanie problemu, ile znalezienie najlepszej metody prowadzenia terapii.

W leczeniu objawowym ostrych przypadków bardzo często wykorzystuje się metody farmakologiczne (leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, zmniejszające napięcie mięśniowe) oraz fizjoterapeutyczne, w tym terapię manualną. Leczenie przyczynowe, a więc nastawione na długotrwałe efekty, wykorzystuje metody stomatologiczne, które wpływają bezpośrednio na relację przeciwstawnych łuków zębowych i pozycję kłykci w stawach skroniowo-żuchwowych.